یک قرصی هست به اسم morning-after. کاربردش  برای وقت‌هایی است که زن و مرد صبح بیدار می‌شوند و می‌فهمند که چه خبطی کرده‌اند. بعد زن آن را می‌خورد و باعث جلوگیری از آمدن یک موجود بی‌گناه به این دنیا می‌شود. به عبارت علمی‌تر، قرص “غلط‌ کردم” است. تا هفتاد و دو ساعت فرصت می‌دهد تا اقرار کنید به “غلط کردم” و قرص را بیاندازید بالا و جانی را از جان گرفتن نجات بدهید. به عبارتی برخلاف ویاگرا که فلسفه‌اش فراز است، این یکی فلسفه‌اش فرود است. به عقیده‌ی من کاشف آن یک نابغه بوده. نابغه‌ای که والدین هیچ کدام از سیاست‌مداران جهان، آن را درک نکرده‌اند.  فکر کنید اگر مامان ترامپ و کیم و موگابه و بوش و صدام و پینوشه، یک مورنینگ-افتر می‌انداختند بالا و به جای بچه، یک سگ به فرزندی قبول می‌کردند، جهان چه جای قابل سکونتی می‌شد. فقط تصور کن.

البته جنبه‌ی منفی هم داره. فکر کنید مامان چند نفر شبیه به جان لنون، قرص “غلط کردم” خوردن و نذاشتن بچه‌هاشون به دنیا بیان. لامصب شمشیر دولبه‌اس.